اگه بخوایم با خودمون رو‌راست باشیم می‌بینیم خیلی از ما این‌روزها درگیر بازی های کامپیوتری شدیم و ساعت‌ها بعد از درس و مدرسه می‌شینیم پاشون و اصلا متوجه گذر زمان نمی‌شیم. «کال‌آف» «پابجی» «کلش آو کلنز» «امانگ آس» و کلی بازی دیگه که خیلی از ما روزها وقت‌مون رو صرف‌شون می کنیم.
کدوم مادر و پدریه که وقتی فرزندش رو پای این بازی ها می‌بینه صداش بلند نشه و نگه:«مگه تو درس و زندگی نداری؟!» یقینا اگر همه ما نه، ولی اکثریت‌مون با شنیدن این جمله به‌هم می‌ریزیم و اعصاب‌مون خورد می شه. تو دوره نوجوونی‌مون خیلی از ما دوست داریم طعم استقلال رو بچشیم، حتی با تجربه‌های کوچیک. مثل این‌که زمان درس‌خوندن، خوابیدن و بازی کردن‌‌‌مون دست خودمون باشه. خودمون برای خودمون برنامه‌ریزی داشته باشیم و لازم نباشه مادر و پدرمون همش نگران زمانی که ما صرف تفریح‌مون می‌کنیم باشن. تو این دوره از زندگی‌مون حتی وقتی که می‌گیم درس‌مون رو خوندیم و برنامه‌ریزی کردیم،انگار دل‌شون آروم نمی‌گیره و از طرفی ما هم نمی‌تونیم خودمون رو با جمله«مادره و دل‌نگران» آروم کنیم.
ولی هم من، و هم شما خوب می‌دونیم که زیاده‌روی تو هرکاری مشکل‌سازه! یعنی اونی که پای بازی کردن زمان بیشتری میذاره و از درسش می‌زنه، یه‌جورایی هم اعتماد والدین‌ش رو نسبت به خودش از دست میده، هم تو درسش ضرر می‌کنه. اما جدای همه اینا و بدون رودربایسی بعضی از بازی ها نه تنها ما رو سرگرم می‌کنن، بلکه به رشد مهارت‌های ما هم کمک کنن!
مثلا بردگیم «مونوپولی»، تفکر اقتصادی ما رو قوی می‌کنه، یا همین بازی «انگیری برد»، به مهارت حل مسئله نیاز داره. ما از هرچیزی، همون‌طوری که استفاده می‌کنیم بهره می‌بریم. قصه بازی ها هم از همین قراره. اگر ازشون به‌طرز صحیح و درست استفاده کنیم بهمون سود می‌رسونن و اگرم راه دوم رو پیش بگیریم، فقط برامون می‌شن یه سرگرمی که وقتی آخرش به خودمون میایم، می‌بینیم مثل یه ربات و بدون آگاهی فقط داشتیم بازی می‌کردیم تا حوصله‌مون سر نره و هیچ چیزی به‌جز هدر دادن وقت‌مون، به‌دست نیاوردیم.
می‌دونین گیمیفیکیشن یعنی چی؟ هنر تعبیه کردن مکانیزم‌های بازی در فضاهاییه که به صورت پیش‌فرض برای بازی طراحی نشدن. ما تو زندگی روزمره‌مون با نمونه‌های زیادی از بازی‌سازی یا همون گیمیفیکیشن روبه‌رو می‌شیم. مثلا همون بروشورهایی که داخل بازی‌هاست، خودشون یه‌نوع گیمیفیکیشن به حساب میان. یه‌جورایی به‌خاطر همین‌هاست که دانشمندها به این پی‌بردن که گیمیفیکیشن سطح انگیزه رو بالاتر می‌بره و از طرفی یادگیری هم بهتر می‌شه! یعنی برای ما یه‌هدف و انگیزه‌ای ساخته می‌شه تا برای رسیدن بهش تلاش کنیم.
اصلا ما با همین موضوع، می‌تونیم به سوال «آیا بازی‌ها انگیزه رو بیشتر می‌کنن؟» جواب بدیم. توی گیمیفیکیشن قرار ما پاداش گرفتنه! همین پاداش گرفتن اون‌قدری به ما انگیزه میده که تلاش کنیم تا وظیفه‌مون رو بهتر انجام بدیم. حالا همه ما این‌جا دور هم جمع شدیم تا به بهترین شکل ممکن از بازی و مکانیزم‌هاشون استفاده کنیم تا نه‌تنها لذت ببریم، بلکه مهارت‌هامون رو هم افزایش بدیم. توی «جایزی» قراره یه‌جور تازه‌ای به بازی‌ها نگاه کنیم. می‌خوایم هم آگاهانه عمل کنیم تا سرگرم بشیم، و هم کلی موضوع جدید یادبگیریم. اون‌‌هم فقط فقط با بازی کردن!
ببین جایزی برات چه بازی هایی درنظر گرفته…
| امانگ آس| انگیری برد| بازی آموزشی| بازی آموزنده| جایزه| جذاب| کامپیوتری| مهارتی| موبایلی| بردگیم| پابجی| جایزه بازی| جایزی| کال آف| کلش| کلش آو کلنز| گیمیفیکیشن| مکانیزم | مهارت حل مساله| مونوپولی|گیم |
